Evlatlarını, kardeşlerini, anne babalarını kaybetmiş kişiler, “kayıp yakınları” adıyla 2011 yılında Erdoğan’la görüşmeye gittiler. Faili meçhul cinayetler üzerine bir dosya sundular ve Erdoğan’dan bir söz aldılar.

Bu görüşmeye, o zaman 103 yaşında olan, Berfo Ana da katılmıştı. O dönemlerde simgeleşen bir isim olmuştu Berfo Ana. 20 sene boyunca evini değiştirmemiş ve boyamamıştı. 20 sene boyunca kapısını kilitlememişti. Belki oğlu, Cemil Kırbayır, bir gün çıkar gelir de evinin yolunu bulamaz diye en ufak değişikliğe dahi razı olmamıştı. Belki oğlu gelir de kapının kilitli olduğunu görünce geri döner korkusuyla kapısına kilit vurmamıştı.

Bu naiflikte çocuklarını, eşlerini, kardeşlerini, anne babalarını bekleyen on binlerce insan var. Kaybettikleri yakınlarının en azından kemiklerini almak ve onlara yakışır bir biçimde defnetmek gayesindeler. İstiyorlar ki başında dua edebilecekleri bir mezarları olsun. İstiyorlar ki devletin kaybettiği yakınlarının adları unutulmasın; bir mezar taşında dahi olsa yaşasın adları.

Bugün Cumartesi Annelerinin Galatasaray Meydanı’nda bekleyişlerinin 700. haftası oldu. CHP milletvekili Sezgin Tanrıkulu’nun söylediğine göre, Süleyman Soylu’nun kesin emriyle, annelerin ve kayıp yakınlarının bir araya gelmesi yasaklanmış.

Kolluk güçleri o kadar güçlüymüş ki orantısız bir güçle saldırmış annelere, kayıp ailelerine, milletvekillerine ve dayanışmaya gelenlere... Onların yapabildiği en iyi şey bu zaten; devlete karşı hakkını arayan her kesimi olabildiğine baskılamak ve devletin “meşru” şiddetiyle çocuk, yaşlı, kadın, erkek demeden yerlerde sürükleyip ters kelepçeyle gözaltına almak. Biber gazlarıyla boğmak, plastik mermilerin hedefi haline getirmek ve tazyikli sularla saldırmak da çabası.

Bugün de böyle oldu işte. Tek gayeleri yakınlarına bir mezar kurmak olan kişilerin evlerini yıkmaya niyetlendiler. Emine Ocak da bu vahşi şiddetten nasibini alanlardandı. 1997’de ve bugün, 2018’de, ters kelepçeyle gözaltına alındığına dair fotoğraflar paylaşıldı sosyal medyada. Emine Ana da Berfo Ana gibi simgeleşti bugün. Fakat ona söz verecek bir Erdoğan yok artık. Erdoğan’ın Türkiye’si artık anaların elini öpüp onlara söz vermiyor. Öpülecek elleri ters kelepçeyle bağlayıp gözaltına aldırıyor. 1997’den 2018’e bir şeylerin değişmediğini bize gösteren de böylelikle Emine Ana oldu.

 

Cihat Emir Aykaç

15.08.2018

 

Bu Makale 42117 defa okunmuştur.